افرادی که در خیال‌بافی‌های خود، "آرمان‌شهر" غرب را برای خود به تصویر کشیده‌اند، برای رسیدن به آن به تغییر دین شکلی-نه واقعی و هویتی- روی آورده و در این مسیر با مشکلات زیادی از جمله: فقر، بیکاری، فساد اخلاقی، ابتلا به بیماری‌های جسمی و روانی و ... در کشور پناهنده‌پذیر مواجه می‌شوند.
بر خلاف ادعای واهی جدایی دین از سیاست در فرقه گمراه بهائیت، تعدادی از افراد سرشناس این گروهک استعماری، مناصب مهم و کلیدی رژیم فاسد پهلوی را اشغال کرده بودند.
ادعای حسینعلی نوری مبنی بر دروغگو بودن هر پیامبری(!) بعد از او به‌مدت هزار سال، در همان ابتدا با دلایلی ساده توسط یک جدا شده از فرقه، مورد مناقشه جدی قرار گرفت؛ به‌طوری که می‌توان گفت، ده قرن خدشه‌ناپذیری کتاب اقدس در همان سال‌های اول به بن‌بست رسید.!
کتاب "اقدس"-که از آن به عنوان یگانه کتاب مرجع بهائیان یاد می شود-، سرشار از احکام سخیف و بی بنیانی است که هر خواننده آشنا به زبان عربی به بی اعتباری آن پی برده و این در حالی است که حسینعلی بهاء از نگاشتن آن احساس غرور و خودشیفتگی کرده است.
"ظلم ستیزی" که در نهاد هر انسان آزاده ای قرار دارد، از سوی فرقه ضاله بهائیت ممنوع اعلام شده و بهائیان باید از زمامداران- ولو ظالم، باطل، متجاوز و ...- اطاعت بی چون و چرا داشته باشند.
قتل فجیع شش نفر از اعضای یک خانواده فقیر در ابرقوی یزد به دست شش نفر از اعضای متعصب فرقه ضاله بهائیت در سال 1328 شمسی، سند محکمی دال بر وحشی گری و ضد بشری بودن این فرقه استعمار ساز است.
دعوت به ترک عقل، همیشه مورد سفارش فرقه ضاله و مضله بهائیت بوده است، چرا که خوب می دانند که اگر هر کس به مقدار هر چند اندک هم به عقل خود رجوع کند، با قاطعیت افکار و عقاید فاسد این فرقه استعماری را رد خواهد کرد.
