ادعای گزاف مجری صهیونیستی درباره اقلیت‌های دینی مدینه
"رضا صفا" مجری شبکه صهیونیستی نجات مدعی شد، پس از ده سال حکومت پیامبر اسلام(ص) در مدینه، حتی یک یهودی یا مسیحی در این شهر یافت نمی‌شد!
به گزارش سراج، افراد بی‌مایه‌ای که از دین مبین اسلام خارج و به فرقه مسیحیت تبشیری و صهیونیستی پیوسته‌اند، معمولا بیش از سایرین ادعاهای عجیب و غیر مستند مطرح می‌کنند.
بررسی‌ها نشان داده، شبهات و دروغ‌پردازی‌هایی که از جانب افراد "مسیحی متولد‌شده" مطرح می‌شود، بسیار کم‌تر از اشخاصی است که بنا به دلایل عمدتا مالی و سیاسی به این فرقه روی آورده‌اند.
جالب آن‌که این افراد سودجو، خود را بسیار آگاه از دین اسلام معرفی و حتی در مواردی لاف گزافِ مناظره با علمای مسلمانان نیز از زبان آن‌ها جاری می‌شود.
"رضا صفا" از جمله این افراد است که در تازه‌ترین ادعای خود گفت: پس از ده سال حکومت پیامبر اسلام(ص) در مدینه، حتی یک یهودی یا مسیحی در این شهر یافت نمی‌شد!
وی که از زمینه اسلام به فرقه مسیحیت تبشیری پیوسته برای جلب رضایت کارفرماهای صهیونیست خود، تا حد امکان به اسلام و مقدسات مسلمانان توهین می‌کند و حتی از جعل تاریخ و واقعیت‌های ثبت شده نیز ابایی ندارد.
هرچند صِرف ترویج اسرائیلیات توسط یهودیان پس از پیامبر(ص) نشان از حضور آن‌ها دارد، اما باید گفت، علی‌رغم آن‌که پیامبر اکرم(ص) سازمان‌یافتگی یهودی‌های عهدشکن در عرصه نظامی را از بین برد، اما در هنگام رحلت ایشان یهودیان از بُعد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی قدرت داشتند و دنبال نفوذ بودند.
علاوه بر این، در خصوص ادعای نابودی مسیحیان در زمان پیامبر(ص) ذکر این نکته گفتنی است که اصولا جنگ و قتال ثبت شده‌ای بین مسلمانان و مسیحیان در آن دوره وجود ندارد و از این‌رو دلیل خاصی بر ادعای بی‌سند "رضا صفا" یافت نمی‌شود.
بر اساس این گزارش، یهودیان گروهی بودند که پیش از ورود پیامبر(ص) در مدینه سکونت داشتند، اما بر خلاف این گروه، مسیحیان گستردگی چندانی در شبه جزیره نداشتند.
اما بنا به شواهد تاریخ صدر اسلام، برخورد پیامبر(ص) با هر دو گروه اسوه و نمونه بوده است؛ چنان‌که در خصوص برخورد آخرین پیامبر بزرگ الهی با پیروان اقلیت‌های دینی و احترام به عقاید آن‌ها در هر دو بُعد شخصی و حکومتی، در منابع تاریخی مطالب آموزنده‌ای آمده که پرداختن به آن نیازمند مجال بیش‌تری است.
برخورد شخصی پیامبر (ص) در حدی عالی بوده است که خداوند این روش برخورد او را ستوده و فرموده است: "و إنک لعلی خلق عظیم"، تو ای پیامبر دارای اخلاق بزرگی هستی [1] و یا در آیه دیگر می‌فرماید: "...لو کنت فظاً غلیظ القلب لا نفضوا من حولک..." ...و اگر خشن و سنگدل بودی، از اطراف تو پراکنده میشدند. [2]
از مفهوم این آیات می‌توان فهمید، همان‌گونه که پیامبر (ص) با مسلمانان در مسائل شخصی نرم، ملایم، بخشش‌گر، رئوف و مهربان بودند، با پیروان اقلیت‌های دینی هم، این چنین رفتار می‌کردند.
در خصوص برخورد اعتقادی، اجتماعی و سیاسی پیامبر(ص) نیز باید بین دو گروه تفاوت قائل شد. یک گروه کسانی که سر جنگ با مسلمانان نداشته و رفتار خوب داشته و در پیمان‌ها و عهدنامه‌های خود پایبند بودند، پیامبر (ص) هم در پیمان‌نامه‌ها و عهدنامه‌های خود وفادار بودند.
اما آن‌هایی که با مسلمانان درگیری داشتند و به پیمان خود وفادار نبودند، طبیعی است که به مانند خود آن‌ها بایستی برخورد صورت می‌گرفت.
اضافه می‌شود، پیامبر (ص) پس از مهاجرت به مدینه برای برقراری امنیت و آرامش، پیمانی مشترک منعقد کردند که در آن قبیله "اوس" و "خزرج" مدینه شرکت داشتند و حتی ایشان با یهودیان خارج مدینه پیمان جداگانه منعقد ساختند.
بر طبق این پیمان، یهودیان متعهد شدند ضد مسلمانان خراب‌کاری انجام ندهند و در صورت لزوم از مدینه و مسلمانان دفاع کنند و در مقابل، پیامبر (ص) متعهد شد که از حقوق‌شان محافظت کند و با آنان مانند افراد یک ملت واحد رفتار شود.
از این‌رو حضرت محمد(ص) در مراسم اجتماعی یهودیان شرکت، از بیمارانشان عیادت و در مراسم تشییع جنازه‌شان شرکت، با آنان ابراز همدردی و مانند افراد عادی با آنان معامله می‌کردند. اخلاق نیکوی پیامبر(ص) باعث شده بود، ایشان حتی در مقابل بدرفتاری یهودیان صبوری کنند و به آداب آن‌ها احترام بگذارند.
اما در خصوص رفتار پیامبر(ص) با مسیحیان، ابتدا باید به این مسأله اشاره شود که پیروان این دین در منطقه نجران زندگی می‌کردند و پس از یأس آن‌ها ازمباهله با پیامبر(ص)، صلح‌نامه‌ای با آن حضرت امضا کردند که مطابق با آن، در برابر پرداخت مالیات و خراج، مسیحیان نجران در انجام دستورهای آیین خود آزادی کامل یافتند.
در قسمتی از این صلح‌نامه آمده بود، "مردم مسیحی نجران و حاشیه آن در سایه خداوند و ذمه[حضرت] محمد رسول خدا (ص) هستند به این که دارایی، جان، دین، افراد غایب و حاضر، خانواده آنان و تجارت و آن‌چه از کم و زیاد در اختیار دارند همه محفوظ. هیچ اسقف یا راهب یا کاهنی از آنان، از مقام خود عزل نشده و به آنان اهانتی نمی‌شود."
به‌عنوان نتیجه‌گیری می‌توان گفت، بر خلاف ادعاهای "رضا صفا"، نه تنها یهودیان و مسیحیان مدینه در زمان پیامبر(ص) از بین نرفتند، بلکه ایشان در برخورد شخصی در حد عالی با اقلیت‌های دینی برخورد می‌کردند و در برخورد اجتماعی تا وقتی که درصدد ضربه زدن به مسلمانان نبودند و سر جنگ نداشتند، پیامبر (ص) هم نسبت به پیمان وفادار بودند./رهپویان هدایت
